Στα Καλντερίμια της Σιωπής
του Πέτρου Κουμουνδούρου
Οι πέτρες είχαν τα ίχνη μας. Γυαλισμένες από πατήματα χιλιάδες. Βαλμένες ακανόνιστα κι αρμονικά, με απαράφταστη τεχνική, συντόμευαν τις αποστάσεις, έσμιγαν τους ανθρώπους στις αποκαλυπτικές τους συναντήσεις. Στις όχθες φύτρωναν παπαρούνες, βιόλες και αγκάθια. Το νερό κυλούσε στα μεσο-διαστήματα και το τραγούδι του, -απαράφταστη συμφωνία φυσικών ήχων- γινόταν έμπνευση ατέλειωτη για μουσουργούς του ωραίου.
Κάθε που χειμώνιαζε, τα καλντερίμια πιάνανε κουβέντα στους διαβάτες, μίλαγαν με τα ζώα τα πουλιά και τους ανέμους. Οι ιστορίες τους ατέλειωτες, στις στροφούλες, τα στενώματα και τους μαντρότοιχους. Και σαν έπιανε η Άνοιξη, φόρεναν ρούχα πλουμιστά, να συνοδεύουν τους πεζοπόρους με τις λαμπερές τους τίκλες και τα αποσκιαδερά ξαποστάματα. Κι ύστερα το καλοκαίρι, μύριζαν τα μόριά τους, κάθε διάστημα κι η δική του οσμή.
Απ' τα καλντερίμια αγναντεύαμε τις θάλασσες, απ' τα ξέφωτα διακρίναμε το καπνό απ' τους αναμμένους φούρνους του χωριού. Απ' τα καλντερίμια βλέπαμε τον ουρανό, σαν άρχιζαν τα σύννεφα να ποτίζουν με τις πρώτες στάλες τη γη κι από κει κάναμε υπολογισμούς για τις σοδειές. Τα παιδιά σαν τελείωναν το σχολείο, φτιάχναν μικρά καραβάνια με φωνές και κρυφτούλια στις στροφές. Στα καλντερίμια λέγαμε τα ανείπωτα μυστικά μας και κείνα μας άκουγαν και μας συμπονούσαν.
Τώρα οι πέτρες σκεπάστηκαν. Τα καλντερίμια γίναν ευθείες, λεωφόροι ταχύτητας. Τώρα δεν περπατάμε στις φαγωμένες τίκλες. Οι ταχύτητες και οι χρόνοι, ίσιωσαν το παρελθόν αβασάνιστα, κι ότι απόμεινε από τα πέτρινα δρομάκια του χτες, είναι για να φιλοξενεί ξεχασμένους εραστές - διαβάτες, στα χορταριασμένα καλντερίμια της σιωπής.
Δημοσίευση στο περιοδικό «ΖΑΡΝΑΤΑ» Τ. 6 Νοέμβρης – Δεκέμβρης 1988.
