Από δημοσίευμα του Ιατρού Θάνου Δασκαλάκη, στην εφημερίδα «Ο Φάρος της Λακωνίας», αρ.φ. 461/25.02.83

Ο Απόστολος Δασκαλάκης, εκ πατρός λευΐτου, γεννήθηκε στο Νιοχώρι, πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στον Αγερανό και τα μαθητικά του χρόνια στο Γύθειο. Ήταν γόνος παλαιοτάτης οικογένειας από το Πύρριχο, η οποία έδωσε δασκάλους, αξιωματούχους και ιερείς, καθώς και απόγονους του σεμνού οπλαρχηγού αφοσιωμένου στην Επανάσταση του 1821 καταστάντος αναπήρου και τιμηθέντος δια τούτο Λεοντίου, έδειξε από πολύ νωρίς ότι είχε την δωρεά του πνεύματος.

Το 1920 ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συγχρόνως προς τις Νομικές Σπουδές ασχολήθηκε με ιστορικές μελέτες και ιστοριοδιφικές αναζητήσεις. Αμέσως μετά την αποφοίτηση του από το Πανεπιστήμιο, όπου έλαβε τα διπλώματα φιλολογίας και πολιτικών επιστημών, σε νεαρή ηλικία εκδίδει την περίφημη μελέτη του, πρώτη στο είδος της, «Η Μάνη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία». Το 1926 γράφεται στη Σχολή Γραμμάτων της Σορβόννης, από όπου λαμβάνει δίπλωμα Ανωτάτων Σπουδών Ιστορίας και Γεωγραφίας. Το 1937 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ των Γραμμάτων του Πανεπιστήμιου Παρισίων λαμβάνοντας το ανώτατο κρατικό διδακτορικό δίπλωμα. Συγχρόνως ήταν τακτικό μέλος της Ενώσεως Συντακτών από το 1924. Ανταποκριτής στο εξωτερικό Αθηναϊκών και Ελληνοαμερικανικών εφημερίδων και με την ιδιότητά του αυτήν μετείχε στις εργασίες της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη. Αναδείχθηκε ένας από τους επίλεκτους Έλληνες δημοσιογράφους και έγραψε στα Γαλλικά την Ιστορία του Ελληνικού Τύπου. Το 1939 εκλέχθηκε από τη Φιλολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών τακτικός καθηγητής της Ιστορίας Μέσων και Νεωτέρων χρόνων και στη συνέχεια και της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Δίδαξε επίσης για σειρά ετών και Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος. Εξελέγη δυο φορές (1948 —1949 και1960 — 61) κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και χρημάτισε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά τα έτη 1953 — 54. Από το 1939 — 1956 χρημάτισε καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων και κατά διαστήματα δίδαξε και στις Ανώτατες Σχολές Στρατού, Ναυτικού και Σωμάτων Ασφαλείας. Το έτος 1942 θεωρήθηκε από τις αρχές κατοχής ως υποκινητής φοιτητικών εκδηλώσεων, συνελήφθη και φυλακίσθηκε από τους Γερμανούς.

Δραπέτευσε στη Μέση Ανατολή, τέθηκε στη διάθεση της Ελεύθερης Ελληνικής Κυβέρνησης στο Κάιρο και ανέλαβε τις υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας με καθήκοντα Υπουργού, ιδρύοντας στην Αίγυπτο και τη Παλαιστίνη, Ελληνικά Σχολεία. Συγχρόνως χρημάτισε σύμβουλος του Πρωθυπουργού επί των Εθνολογικών θεμάτων. Για 20 χρόνια είχε θέση επιτίμου μορφωτικού συμβούλου στο Υπουργείο Εξωτερικών. Μετείχε το 1945 στην Ελληνική αντιπροσωπεία στην διάσκεψη του Αγίου Φραγκίσκου για την ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.). Το 1946 στη διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι σε πολλές διασκέψεις της ΟΥΝΕΣΚΟ της ελληνικής επιτροπής της οποίας διατέλεσε πρόεδρος.

Από το 1952 — 72 χρημάτισε μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο Ανώτατο Μορφωτικό Συμβούλιο της Ευρώπης και διετέλεσε και πρόεδρος αυτού. Μετείχε επίσης σε πολλά ανά το κόσμο ιστορικά και αλλά επιστημονικά συνέδρια με σημαντικές επιστημονικές ανακοινώσεις. Ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Σπουδών Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ως μία των προσκαλουμένων πέντε μεγαλυτέρων πνευματικών προσωπικοτήτων της Ευρώπης μετείχε σε έξι παγκόσμια συνέδρια της Οργάνωσης Πολιτικής και Πνευματικής Συνεργασίας των ελευθέρων λαών στα τα όποια χρημάτισε ως εισηγητής σε θέματα Μεσογείου. Κανείς άλλος Έλληνας μέχρι σήμερα δεν έχει μιλήσει σε τόσα ανά τον κόσμο Πανεπιστήμια.

Πραγματοποίησε κολοσσιαία συγγραφική παραγωγή εκδίδοντας 20 Ιστορικού περιεχομένου ογκώδη συγγράμματα και βιβλία και δημοσίευσε περίπου διακόσιες Ιστορικές μελέτες σε ξένα και ελληνικά περιοδικά ή και αυτοτελή. Συγχρόνως δημοσίευσε από στον Ελληνικό Τύπο άρθρα και μελέτες επί ιστορικών, κοινωνικών και άλλων εθνικών θεμάτων. Υπήρξε συνεργάτης της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης όπου με εβδομαδιαίες εκπομπές ανέπτυξε θέματα όλων των περιόδων της Ελληνικής Ιστορίας. Υπήρξε καθηγητής της ευρωπαϊκής Ιστορίας στη Σχολή Δημοσιογραφίας και Δημοσίου Βίου το 1960 — 1970. Τιμήθηκε με τους Ανώτερους Ταξιάρχες Φοίνικος του Γεωργίου Α', τον Μεγαλόσταυρο της Αιθιοπίας, τους Ανώτερους Ταξιάρχες Γερμανίας, Ιταλίας, Ολλανδίας, Βελγίου, Γιουγκοσλαβίας, Αιγύπτου και με τα παράσημα του Αγίου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Πέτρου και Παύλου Πατριαρχείου Αντιοχείας και με τα μετάλλια Αγώνος 1930 — 1941, Εθνικής Αντιστάσεως, Πολέμου Μέσης Ανατολής και Δημοσιογραφίας.